ز

هم از این راه بودکه گولم زدند
 پریان دره ی انار را می گویم
 گولم زدند و
 چراغم را در آستانه ی آسمان افروختند
تا بی هیچ گفت و گویی
شکستن خویش را
به رویای شاعران و فرشتگان خسته بفروشم
صد البته از اول
قرار نبود نزدیک به این همه دور
 با دست بسته و دل شکسته به دریا برگردم
برگشتم
 در خواب بازی خوردگان بی دریا دیدم
هیچ شبی
این همه باپل های شکسته
شریک نبوده است
حقیقتا
از همان اولین سطرهای سوخته ی من
 پیدا بود
 که این کتاب ممنوعه
از آواز آتش و بی گناهی سیاوش نخواهد گذشت
 دریغا
من پیاله ها گریستم از این شوکران شگفت
که هیچ نانوشته یکی حکیم بی رویا را رقم نزد
 حاشا نکنید
 شما نیز با من بودید
دیدید
 هم از این راه هیچ صحبتی از سکوت سنگ و
سازش ستاره نبود
 اصلا قرار نبود
من شاعر در خود شکستگان سرزمین شما باشم
 تنها شبی شنیدم
 ملائکی از نی نوای گریه آمدند
 گفتند : قول علاقه همان و
 کیفر کلمات ... همان
که باز غمگین ترین ترانه ها را پای تو خواهند نوشت
 هی هشیاری ات بشکند ای عشق
که این همه مرا
الفبای نخورده ی مستان خسته آموخته ای